شن به زبان فرانسه به معنای زنجیر و شناژ به معنی زنجیر كردن است. شناژ برای متصل كردن كلیه‌ی پی‌ها به همدیگر ایجاد می‌شود. این قسمت از ساختمان از روی كرسی چینی و معمولاً در یك تراز ساخته می‌شود. در اثر وجود شناژ، قسمت‌های ساختمان بطور یكپارچه عمل نموده و تمامی نشست‌ها یكنواخت شده و نیروهای وارده‌ی اتفاقی (مانند زمین لرزه و باد) به یك نقطه ساختمان به تمام قسمت‌های ساختمان منتقل گشته، در نتیجه از شدت نیروی وارده در یك نقطه كاسته شده و مانع خرابی ساختمان می‌شود.
در ساختمان‌های مختلف شناژ را با مصالح متفاوت از قبیل تیرآهن، میله گرد، تیر چوبی و غیره می‌سازند. ولی متداولترین آن شناژ بتنی است. این نوع شناژ از سه قسمت تشكیل می‌شود.
قالب بندی (كفراژ بندی)
در این مرحله روی كرسی چینی را با تخته یا آجر قالب بندی می‌نمایند.
آرماتور بندی
برای ایجاد مقاومت در مقابل نیروهای كششی در بتن داخل شناژ بتنی چند ردیف در بالا و پایین میله گرد طولی قرار می‌دهند و این میله گردهای طولی را به وسیله‌ی میله گردهای عرضی كه به آن خاموت می‌گویند به همدیگر متصل می‌نمایند. میله گردهای طولی و عرضی را می‌بافند و بعد در داخل قالب بندی شناژ قرار می‌دهند. باید توجه داشت كه پهنای این قفسه‌ی بافته شده در حدود ۵ سانتیمتر كوچكتر از پهنای شناژ باشد (هر طرف ۲/۵ سانتیمتر) به طوری كه این میله گردها كاملاً در بتن غرق شده و آنرا از خورندگی در مقابل عوامل جوی محفوظ نگاه دارد. این ۲/۵ سانتیمتر در مناطق مختلف و آب و هوای مختلف و همچنین محل قرار گرفتن قطعه بتنی(اینكه در داخل زمین قرار می‌گیرد یا خارج آن) و همچنین میزان سولفاته بودن آب‌های مجاور آن متفاوت است كه میزان آن بوسیله‌ی مؤسسه استاندارد و تحقیقات صنعتی ایران تعیین شده است.
بتن
بتن مخلوطی از شن و ماسه و آب و سیمان است.
شناژ مخفی را باید در سقف‌های تیرچه بلوک اجرا کرد. طبق مبحث ۹ مقررات ملی در دهانه‌هایی با طول بیش از ۴ متر باید در فواصل ۲ متر از شناژ مخفی استفاده کنند. کار شناژ مخفی در سقف‌ها افزایش صلبیت سقف خواهد بود. شناژ مخفی از دو میلگرد (معمولاً نمره ۱۶ استفاده می‌کنند) یکی در بالا یکی در پایین مقطع قرار می‌دهند و به عرض حداقل ۱۰ سانتیمتر در سقف‌ها اجرا می‌شود.
استفاده از پی‌های منفرد در فونداسیون‌ها بسیار رایج است. در بیشتر ساختمان‌های کوتاه یا ساختمان‌های صنعتی (سوله‌ها و خرپاها) از پی منفرد استفاده می‌شود. در برخی موارد نیز پی‌های نواری یا گسترده یک ساختمان به صورت جدا از هم طراحی می‌شوند. در هر حالت در صورت جدا بودن پی‌های یک ساختمان امکان حرکت نسبی پی‌ها نسبت به یکدیگر وجود دارد که این امر در زلزله رفتار نامناسبی در سازه ایجاد خواهد کرد. به عبارتی در صورت جدا بودن پی‌ها از هم امکان حرکت نسبی آنها در زمان زلزله در جهات مختلف وجود داشته و سازه در قسمت اتصال به زمین به صورت پیوسته عمل نخواهد کرد.
یکی از رایج‌ترین روش‌ها در محدود کردن حرکت نسبی پی‌ها استفاده از کلاف‌های رابط یا همان شناژها است. پی‌های مجزا از هم باید با شناژهایی در دو جهت (که ترجیحاً نسبت به هم عمود هستند) مهار شوند به نحوی که شناژ مانع حرکت دو پی نسبت به هم شوند.
در بسیاری موارد مهندسین به اشتباه هدف از اجرای شناژ را محدود کردن نشست نامتقارن در پی‌ها می‌دانند. در هر حالت ممکن است شناژ در کم کردن نشست نامتقارن عملکرد داشته باشد و لکن طراحی پی منفرد بدون در نظر گرفتن شناژ بوده و در زمان طراحی مهندسین محاسب، نشست پی منفرد را بدون در نظر گرفتن شناژ، در محدوده مجاز محدود می‌کنند. لذا باید توجه نمود که مهندسین محاسب در طراحی فونداسیون‌های جدا از هم، شناژها را در مدل تحلیلی پی (در نرم افزار) در نظر نگرفته و آنرا در نرم افزار مدلسازی نکنند.
ابعاد شناژ متناسب با ابعاد پی و حداقل ۳۰۰ میلی متر در نظر گرفته می‌شود و الزاماً سطح فوقانی شناژ باید با سطح فوقانی پی یکسان باشد. در بسیاری از موارد برای سرعت بخشیدن به عملیات اجرای پی، کل سطح زمین خاکبرداری می‌شود و سپس قالب بندی روی زمین اجرا می‌شود. در این حالت ایجاد سطح فوقانی یکسان بین شناژ و پی که دارای دو عمق متفاوت هستند، امکانن پذیر نیست. در این حالت ارتفاع شناژ را در جهت اطمینان برابر ارتفاع فونداسیون در نظر گرفته و زیر شناژها باید بسترسازی صورت گیرد که می‌توان زیر شناژها را با خاک نرم نیز پر نمود.
در صورتی که فونداسیون‌ها به شکل مناسبی داخل زمین اتصال داده شوند که حرکت نسبی آنها محدود شود، می‌توان شناژ را اجرا نکرد. عدم اجرای شناژها صرفاً در موارد زیر مجاز شناخته می‌شود.