تیر یکی از اعضای اصلی در مجموعهٔ المان‌های مورد استفاده در سازه‌های ساختمانی است. در واقع وظیفه اصلی تیرها تحمل تنش‌های حاصل از نیروی برشی و لنگر خمشی ناشی از بارهای وارد بر آن و وزن خود تیر است. در طراحی سازه‌ها، معمولاً تیرها بر اساس لنگر خمشی موجود طراحی گشته و ضابطه برش در آنها کنترل می‌شود. خصوصیت‌های اصلی تیرها عبارتند از نیمرخ (پروفیل)، طول و مادهٔ سازنده.
تیر، معمولاً در معماری و مهندسی سازه، به عنوان عضوی بلند، مستقیم و منشوری تعریف می‌شود که برای نگه‌داری بارهای مختلف وارده در طول عضو طراحی می‌شود. با این حال در سازه‌های کوچکتر مانند کامیون‌ها و بدنه اتومبیل‌ها نیز تیرها کاربرد دارند و با راهکارهایی مشابه محاسبه می‌شوند.
البته در کار اجرایی عنوان تیر غالباً فقط به اعضای افقی اطلاق گردیده و به اعضای عمودی ستون گویند. معمولترین تیرها از نظر مصالح ساختمانی شامل تیر فولادی، تیر بتنی و تیر چوبی است. تیرهاى بتنی را از نظر نوع اتصال به تكیه گاه به چهار دسته تقسیم مى‌كنند.
به تیرهائى با مقطع مربع یا مستطیل كه بر روى دو تكیه گاه ساده (ستون یا دیوار) تكیه دارند،تیر ساده مى‌گویند.
از این نوع تیرها براى پوشش چند دهانه متوالى استفاده مى‌شود.
تیری كه براى تحمل بار قسمت‌هاى جلو آمده سقف (نسبت به محور ستون‌ها) به كارمى‌رود، را تیر كنسولى یا طره‌اى مى‌گویند.
تیرهایى هستند كه بار خود را به تیرهاى اصلى منتقل مى‌سازند.
در سال‌های اخیر استفاده از تیر گرد منسوخ شده است که مهمترین دلیل آن سختی صعود از تیر برای سیمبانان ذکر شده است. اما به نظر می‌رسد با توجه به حادثه‌ای برق‌گرفتگی افراد عادی این امر مزیت باشد.
تیر گرد به دلیل شکل آیرودینامیکی که دارد در برابر طوفان عکس العمل خوبی از خودش نشان می‌دهد، در ضمن مصالح ساخت آن چون ریزتر و یکپارچه استت و نحوه متفاوت ساخت تیر باعث می‌شود کمتر دچار شکستگی شده و کیفیت بالاتری خواهد داشت.
صعود از تیر گرد، انرژی بیشتری از سیمبان می‌گیرد، تعداد بولت یا همون میله زیر پایی بیشتری هم برای صعود لازم دارد.